Oyuncakçı: Şen şatır doldun gamzeli,
Hiç harb-i umumi geçmemiş üzerinden;
Olmayınca çocukların sarılacak annesi,
Bebekler satar ağlayınca ters çevrilen…
Çocuk: Oynamaz aslında oyalanır,
Bir ters bir düz çevirir gibi emdiği parmakları;
Hür değilken bile bebeği kadar,
Anlayamam yine de kırılınca ağlayışını…
Kırılmalıdır oyuncak dediğin patron!
Bir çocuğu bombaya alıştırmak için,
Bombaya barbiye ve çöp tenekesine…
Hangi soykırım be karayağız kardeşim?
Kaçak doğmadım onun içindir belki,
Çokça bulut bazen yağmur gibiyim…
“Ağlama yenisini alayım!” deseydi bir ses,
Eski çocukluğumu isterdim…
Hayat oyundu, her şey oyuncak;
Mümindik ki hem ne biçim…
İtibar, Mart, 2013
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder