NECİP FAZIL’IN SİVAS KONFERANSI

Bıyıklarım gür gelsin diye günde iki kerre tıraş olan bir köy öğretmeniydim. Bir haber: Necip Fazıl Sivas’ta... Mahallelim de olan, öğretmen arkadaşımla (Vahdettin Altun) kafa kafaya vererek köyün iki dolmuşundan birini ayarttık; yolları kar kapamıştı. İki yol vardı; biri kese, biri sapa. Sapa yolun açık olma ihtimali vardır diye yollara düştük, maceralı bir seferden sonra iki saatlik yolu altı saatte alarak şehre vasıl olduk. Aynı akşam Esen Sineması’nda Necip Fazıl konferansı var. Tabii, daha öncesinde Köşk Oteli lobisinde yüzünü gördük; etrafında geniş bir hayran ve siyasi ikbal uman bazı zevat... Üstad dinlenecek dediler ve odasına geçti.

Oda, otelin en büyük odası... Etrafında bu sefer MTTB’li gençler ve üstadın özel korumaları... Üstad böyle özel muameleyi sever derlerdi; sever miydi bilmem?  Gençlerden cevval bir arkadaş, bileğine yüreğine kuvvetli gençleri tanıtıyor. Kimi karakuşak millî karateci, kimi gençlerde dünya şampiyonu güreşçi... Evvel Üstadın meşhur tiki harekete geçiyor ve arkasından:

— Geçin bunları çocuklar! İçinizde beyin var mı, beyin?

Diyor. Takdimci arkadaş renk alıp veriyor ama çevresindekiler bu nükteyi bir yana kaydediyorlar.

Hemen aynı anlarda Üstad çay içmektedir... MTTB’nin Necip Fazıl müptelası gencecik başkanı (Zeki Kılıç) da çayı dolduruyor. Eli ayağı titriyor ve bardak devriliyor, sehpanın üzerinde Üstad’ın Bahar sigarası... Bahar, Bafra ile aynı içimdeydi ama karton kutuluydu, inceydi ve iki nefeste dibini bulabiliyorduk. Çay sigaraya doğru akarken, başkan devrilen bardağı düzeltiyor. Necip Fazıl fırsatı kaçırmıyor:

— Başkan, öyle başkanlık olmaz! Çay gitti, sigarayı kurtar!

Diyerek, başkana ders vermiş oluyor.

Dünya tatlısı bir adamdı merhum üstadımız! Dikkatli, ders verici, esprileri olağanüstü incelikli; gençlere karşı daima sevgi dolu... Sivas konferansından sonra Ülkücü Gençliğe teveccühle, MHP’ye destek vermiş; belki de milliyetçi hareket içinde ayrı bir dalgaya vesile olmuştu. Etrafının doluluğunu rağmen, dünyanın en saf ve yalnız adamlarından biriydi. Bugün bile, geçmişten deliller getirerek, onun bazı siyasi ilişkilerini fena halde hicvedenlerin dertlerinin vefasızlık yahut hasetlik olduğunu düşünüyorum. İnsanoğlu hatadan hali değildir; Necip Fazılı ise hatadan ibaretmiş gibi gösterenlerin, onun güzel yanlarını görmemelerini başka türlü yorumlamaya terbiyem el vermez.

Akşam kavuşmadan balkon dediğimiz katı da olan sinema salonu hıncahınç doldu. Konferansın konusu, “Dünya Bir İnkılab Bekliyor” idi. Dünya hâlâ bekliyor... Üstad, ne söylerse söylesin dinleniyordu; acayip karizması vardı. Dinlemeyenler de seyrediyordu. Kendisi bir Anadolu seferinde “Bunların çoğu beni seyretmeye geliyor!” demiştir. ;Elbette seyredenler, Büyük Doğu’nun kahramanını görmek için gelenlerdi. Rivayettir, salon ahalisi “Üstad, Üstad!” diye yeri göğü inletirken, seyircilerden biri de “Üst kat”a bakıyormuş, sinemanın balkonuna. Sonra görevli gençlere “Üst kat, üst kat diye bağırıyorsunuz! Üst kata bakıyorum bakıyorum bir şey göremiyorum!” diye sitem etmiş.

O akşamın bence en güzel hadisesi, Sivas’ın meşhur meczuplarından “Hayhak Süleyman” ile Üstad arasındaki konuşma idi. Şehrin Süleyman Emmisi merkez camilerde ikamet eder ve aşka gelince “Haaaay Haaakkk!” ve arkasından “Aşkk” diye nara atardı. Bazen de sadece “Aşkk” derdi. Her yerde ve her zaman böyleydi ve kim olursa olsun lafını esirgemediği için, şehre ricalden birileri geldiğinde Süleyman Emmi’yi polis abiler müsait bir karakolda misafir eder, ağırlarlardı. Necip Fazıl konuşuyor, Hayhak Süleyman da cümle sonlarında “Aşkk” diyordu; birileri müdahale etti. Üstad, konuşmayı keserek, yanında nöbet tutan gence (Necati Çelik) ne olduğunu sordu. Delikanlı da, özür bildirir bir şekilde, “Aşkk!” diye bağıranın bir meczup olduğunu filan söyledi. Üstad, “Hiçbir itirazım yok!” dedi, Süleyman Emmi’ye müteveccih, “ Sen bir defa, ben bin defa söyleyim!” dedi ve şehrimizin meczubuyla aynı makamdan peşi peşine:

— Aşk, Aşk, Aşk, Aşk!

Dedi. Azıcık durakladıktan sonra, konferansa devam etti.

Müthişti.